Śluzak rzekomy otrzewnej – leczenie za pomocą zabiegu cytoredukcyjnego i dootrzewnowej chemioterapii perfuzyjnej w hipertermii. Opis przypadku.

Wstęp

Śluzak rzekomy otrzewnej [ŚRO] jest rzadko występującym nowotworem. Ocenia się, że dotyczy on 1osoby na milion [1]. Częściej występuje u kobiet (2,3) chociaż nie wszystkie doniesienia to potwierdzają [4]. Wywodzi się najczęściej z wyrostka robaczkowego, ale punktem wyjścia może też być inna część jelita grubego, jajnik, pęcherz moczowy lub pęcherzyk żółciowy. Powstaje najczęściej z guzów produkujących śluz , tworzących torbiele śluzowe lub raków śluzotwórczych [1,5]. Jeśli proces śluzowacenia rozprzestrzenia się na całą jamę brzuszną to jest to cecha towarzysząca rakowi [pseudomyxoma peritonei] [6].

Jednym z pierwszych objawów zauważalnych przez chorego jest powiększenie obwodu brzucha. Objaw ten występuje około 50% chorych ze śluzakiem rzekomym otrzewnej [21]. Często jest związany z charakterystycznym wyglądem brzucha, który wygląda jak zbiornik galarety [ang. „jelly belly”] oraz występującymi zaparciami związanymi rozwijającym się guzem i uciskiem jelit przez gromadzący się wewnątrzotrzewnowo śluz. U niektórych chorych pierwszym objawem śluzaka są objawy związane z zapaleniem w okolicy wyrostka robaczkowego, co powoduje rozpoznanie jego stanu zapalnego i związanego z tym wykonania zabiegu operacyjnego. Taka sytuacja występuje w około 25% rozpoznania śluzaka rzekomego otrzewnej. Rozpoznanie następuje po otwarciu jamy brzusznej, gdy chirurg stwierdza obecność obfitej treści śluzowej oraz w badaniu histopatologicznym pobranego materiału [3].

W leczeniu ŚRO stosuje się zazwyczaj powtarzające się zabiegi operacyjne polegające na wycinaniu mas guzowatych tak długo jak tylko to będzie możliwe. Często do procedury chirurgicznej dodaje się chemioterapie systemową. Wyniki tego leczenia nie są zachęcające [4]. Poprawę wyników leczenia uzyskano po wprowadzeniu przez Sugerbakera metody dootrzewnowej chemioterapii perfuzyjnej w hipertermii ( HIPEC – Hyperthermic IntraPEritoneal Chemotherapy) jako postepowania śródoperacyjnego po wykonaniu całkowitej cytoredukcji [7]. Poniżej przedstawiamy opis przebiegu choroby u pacjenta z rozpoznanym śluzakiem rzekomym otrzewnej leczonym w sposób uznany obecnie za zalecany w tym nowotworze [4].

Opis przypadku

Pacjent, J.Ś., lat 58 (nr hist.chor. 7236/2009), przyjęty został w dniu 03.02.2009 do Kliniki z rozpoznanym wcześniej (12.2008 – Klinika Chirurgii Onkologicznej w Lublinie – laparotomia z pobraniem materiału tkankowego do badania histopatologicznego) śluzakiem rzekomym otrzewnej. W chwili przyjęcia do Kliniki pacjent zgłaszał tępe bóle o charakterze przewlekłym występujące głównie w nadbrzuszu od około miesiąca, utratę wagi (6 kg/3 mies.), wzdęcia, powiększenie obwodu brzucha.

Badanie USG (26.09.2008): Cała jamę otrzewnej wypełnia echogennie niejednorodna struktura, prawdopodobnie lito-płynowa o wyglądzie plastra miodu. Zmiana nie podlega perystaltyce, nie przemieszcza się przy zmianie pozycji ciała. Obraz może sugerować obecność rozległego nacieku otrzewnej.

Badanie metoda tomografii komputerowej (20.11.2009) wykazało obecność rozległych wewnątrzotrzewnowych zmian o niskiej gęstości, tapetujące całą jamę otrzewną, przemieszczające pętle jelita cienkiego. Zwiększona ilość gęstego płynu w jamie otrzewnej. Wniosek: obraz TK sugeruje pseudośluzaka otrzewnej.

Wykonane badanie krwi wykazało odstępstwo od normy w zakresie parametrów: białko c-reaktywne (CRP): 63,48 mg/l (norma do 5,0), D-dimery: 644,29 µg/l (norma: poniżej 250), antygen rakowo-płodowy (CEA): 117,68 ng/ml (norma: do 5,0), Ca 19.9: 78,50 U/ml (norma: poniżej 37).

Zabieg operacyjny wykonano w dniu 12.03.2009: Po otwarciu jamy brzusznej stwierdzono rozległe masy torbielowato-guzowate z obecnością dużej ilości śluzu (Fot.1). Wykonano cytoredukcję mas nowotworowych z wycięciem wstępnicy (hemikolektomia prawostronna), esicy, sieci większej, otrzewnej ściennej ściany przedniej i bocznej lewej oraz otrzewnej trzewnej wątroby. Wykonano zespolenie krętniczo-poprzecznicze, izoperystaltycznie, dwuwarstwowo. W trakcie wycinania mas nowotworowych ze ściany poprzecznicy i zstępnicy uszkodzono punktowo w trzech miejscach ściany jelita, które zeszyto warstwowo. Odbytnicę zamknięto dwuwarstwowo, wyłoniono zstępnicę jako anus praeter naturalis. Po wykonaniu cytoredukcji guza nie obserwowano makroskopowo pozostawionej tkanki nowotworowej. W ocenie według skali doszczętności cytoredukcji wg Sugerbakera (PCI – Peritoneal Cancer Index) uzyskano 0 pkt (PCI=0).

Następnie wykonano zabieg dootrzewnowej chemioterapii perfuzyjnej z użyciem sprzętu zaprojektowanego przez zespół Kliniki Chirurgii Onkologicznej na bazie pompy rotacyjnej używanej do zabiegów kardiochirurgicznych oraz łaźni wodnej, pozwalającej na ogrzanie płynu perfuzyjnego do temperatury używanej w tego typu zabiegach (Fot.2). Procedura ta została opisana przez nas uprzednio [8,9]. Założono 2 dreny doprowadzające płyn do jamy otrzewnej w okolice podprzeponowe oraz 2 dreny odprowadzające do miednicy mniejszej. System drenów połączono z pompą rotacyjną, osobną dla płynu podawanego i płynu odbieranego. Pomiędzy pompami zamontowano zbiornik pojemnościowy wyrównujący ewentualne różnice pomiędzy ilością płynu podawanego i odbieranego.

Perfuzję dootrzewnową wykonano w sposób opisany przez Sugerbakera w systemie otwartym (tzw. technika „Koloseum”). Do wypełnienia systemu perfuzyjnego użyto 3 L płynu Ringera. Szybkość przepływu ustalono na 1000 ml/min. Temperatura grzania płynu w łaźni wodnej wynosiła 46°C. Po uzyskaniu temperatury 40,5°C w obrębie jamy brzusznej podano do krążenia perfuzyjnego cytostatyk (Mitomycyna C, 10 mg/L płynu perfuzyjnego, całkowita dawka: 30 mg). Czas dootrzewnowej chemioterapii perfuzyjnej w hipertermii wynosił 90 min. Następnie usunięto dreny, zakładając jedynie do miednicy dren Redona, płyn perfuzyjny wraz z całym systemem drenów oddano do utylizacji. Jamę brzuszną zeszyto warstwowo. Czas trwania zabiegu wynosił 10 godz. 15 min. Po zabiegu pacjent został przewieziony rutynowo na Oddział Intensywnej Terapii.

Przebieg pooperacyjny powikłany wystąpieniem przetoki pomiędzy jelitem grubym a przylegającym do niego drenem Redona. Powikłanie to wystąpiło w 4 dobie pooperacyjnej i wymagało ponownego otwarcia jamy brzusznej. Wykonano wycięcie dystalnej części jelita grubego wyłonionego jako przetoka kałowa i ponownie wykonano anus praeter naturalis „de novo”. W 9 dobie po pierwszym zabiegu wystąpiło silne krwawienie z przetoki kałowej, powodujące zarówno zmiany w morfologii jak i stanie ogólnym chorego. Nie stwierdzono przyczyny krwawienia w obrębie widocznej części ściany jelita wyłonionego jako przetoka. Sytuacja ta wymagała ponownego otwarcia jamy brzusznej. Po otwarciu stwierdzono martwicę ściany poprzecznicy w miejscach, w których w trakcie zabiegu cytoredukcji doszło jej uszkodzenia i szycia. Ze względu na rozległość martwicy, wykonano wycięcie całego pozostałego odcinka okrężnicy wraz z wykonanym poprzednio zespoleniem krętniczo-poprzeczniczym, wyłaniając przetokę na jelicie krętym. Po zabiegu stan chorego systematycznie ulegał poprawie. W 26 dobie po pierwszym zabiegu operacyjnym został wypisaniu do domu w stanie ogólnym dobrym.

Wynik badania hist.pat (nr 999047/2009 i 999479/2009): w wycinkach stwierdza się obecność obfitych mas śluzu, poprzedzielanych przęsłami ogniskowo silnie przekrwionej tkanki łącznej z cechami towarzyszącej limfoplazji oraz rozproszonymi naciekami zapalnymi o przewlekłym aktywnym charakterze z domieszką nielicznych komórek histiocytarnych, w tym wielojądrzastych. W obrębie mas śluzu stwierdza się obecność dość licznych torbielowato poszerzonych cew gruczołowych oraz grup i płatów komórek nabłonka walcowatego śluzotwórczego typu jelitowego, miejscowo z wykładnikami niewielkiego stopnia stratyfikacji oraz pleomorfizmu i hyperchromazji jąder. Proces obejmuje surowicówkę i warstwę podsurowiczą jelit. Głębsze partie ścian usuniętych fragmentów jelit wolne są od nacieku. Całość odpowiada obrazowi śluzaka rzekomego otrzewnej, typ DPAM (disseminated peritoneal adenomucinosis - rozsiana śluzakowatość gruczołowa otrzewnej). W chwili obecnej (10.2010), 20 miesięcy po zabiegu, stan pacjenta jest ogólnie dobry, bez klinicznych cech choroby. Brzuch miękki, niebolesny, perystaltyka prawidłowa, brak problemów z pasażem treści pokarmowej i wypróżnieniami. Przyrost wagi około 10 kg od czasu hospitalizacji. Pacjent zgłasza jedynie problemy bólowe związane ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa, z powodu których przechodzi leczenie rehabilitacyjne.

Dyskusja

Według klasyfikacji zaproponowanej przez Ronnetta wyróżnia się 3 typy śluzaka rzekomego otrzewnej: rozsiana śluzakowatość gruczołowa otrzewnej [DPAM – Disseminated Peritoneal Adenomucinosis], śluzakowatość rakowa otrzewnej [PMCA – Peritoneal Mucinous Carcinomatosis] oraz postać mieszana. Przypadki klasyfikowane jako DPAM charakteryzują się zmianami w otrzewnej utworzonymi z obfitego pozakomórkowego śluzu zawierającego niewielkie ogniska proliferującego nabłonka śluzotwórczego z atypią niewielkiego stopnia lub nieznaczną aktywnością mitotyczną. Zmiany PMCA charakteryzują się większą ilością nabłonka śluzotwórczego z przebudową i zmianami cytologicznymi charakterystycznymi dla raka z obecnością lub bez ognisk pierwotnego śluzotwórczego raka gruczołowego [10].

Przeżycie 5-letnie w śluzaku rzekomym otrzewnej po zabiegu całkowitej cytoredukcji i HIPEC wynosi 54% - 96%, zaś 5-letni okres wolny od wznowy uzyskano u 37% - 43% [2,4,11]. W przypadku rozsianej śluzakowatości gruczołowej otrzewnej [DPAM] rokowanie jest lepsze aniżeli w śluzakowatości rakowej otrzewnej [PMCA]. 3-letnie przeżycie po zabiegu cytoredukcji i dootrzewnowej chemioterapii perfuzyjnej w hipertermii wynosi odpowiednio 85% i 41% [2,12].

Zabiegi cytoredukcyjne u chorych ze śluzakiem rzekomym otrzewnej są czasochłonne [średni czas trwania zabiegu cytoredukcji – około 6 godzin] oraz obarczone około 27% - 40% ilością powikłań okołooperacyjnych, głównie związanych z nieszczelnością zespoleń i neutropenią po chemioterapii dootrzewnowej [3,12]. W opisanym przez nas przypadku powikłania w postaci przetok były spowodowane prawdopodobnie osłabieniem ściany jelita zarówno pod względem mechanicznym (odleżyna od drenu) jak i w wyniku zaburzeń ukrwienia w miejscach zeszycia jelita po uszkodzeniach ściany w trakcie odpreparowywania guza. Nie obserwowano nieszczelności w obrębie zespolenia jelita krętego z poprzecznicą, aczkolwiek jest to powikłanie częste w przypadkach po wykonaniu zabiegu HIPEC [13]. Całkowity czas zabiegu wynosił ponad 10 godzin, co tez mogło mieć wpływ na wystąpienie opisanych powikłań w przebiegu pooperacyjnym.

Całkowite wycięcie tkanki nowotworowej jest podstawowym elementem wpływającym na rokowanie [13]. Przeżycie 5-letnie po wykonaniu całkowitej cytoredukcji śluzaka rzekomego otrzewnej i wykonaniu dootrzewnowej chemioterapii perfuzyjnej w hipertermii wynosi 75% - 97% [2, 3, 4,11,12]. Brak możliwości całkowitej cytoredukcji redukuje wyniki przeżyć 5-letnich do około 20% [12]. Podwyższony poziom antygenu CA 19-9 i/lub CA 125 jest związany z krótszym okresem wolnym od wznowy nowotworu [11,14] i wskazuje na potrzebę ścisłej kontroli pacjentów po zabiegu.

Zabieg cytoredukcji wraz z dootrzewnowa chemioterapią perfuzyjną w hipertermii z wykorzystaniem mitomycyny C jest obecnie zalecany jako standard postępowania u chorych z pseudomyxoma peritonei i jest w chwili obecnej najbardziej skutecznym sposobem leczenia tego nowotworu [7,12,15]. Należy jednak pamiętać o możliwości powikłań związanych zarówno z rozległymi zabiegami cytoredukcyjnymi oraz zastosowanie chemioterapii dootrzewnowej. Zabiegi te powinny być wykonywane przez doświadczony zespół chirurgiczny w ośrodkach wykonujących na co dzień rozległe zabiegi z zakresu chirurgii onkologicznej

Piśmiennictwo

1. Mukherjee A., Parvaiz A., Cecil T., Moran B.: Pseudomyxoma peritonei usually originates from the appendix: a review of the evidence. Eur J Gynaecol Oncol 2004;25:411-414;
2. Smeenk R., Verwaal V., Antonini N., Zoetmulder F.: Survival analysis of pseudomyxoma peritonei patients treated by cytoreductive burgery and hyperthermic intraperitoneal chemotherapy. Ann Surg 2007;245:104-109;
3. Cioppa T., Vaira M., Bing C., D'Amico S., Bruscino A., De Simone M.: Cytoreduction and hyperthermic intraperitoneal chemotherapy in the treatment of peritoneal carcinomatosis from pseudomyxoma peritonei. World J Gastroenterology 2008;14:6817-6823;
4. Deraco M., Baratti D., Inglese M., Allaria B., Andreola S., Gavazzi C., Kasamura S.: Peritonectomy and intraperitoneal hyperthermic perfusion (IPHP): a strategy that has confirmed its efficacy in patients with pseudomyxoma peritonei. Ann Surg Oncol 2004;11:393-398;
5. Hinson F., Ambrose N.: Pseudomyxoma peritonei. Br J Surg 1998;85:1332-1339;
6. Nowotwory. Zarys patologii klinicznej. Red. Kordek R., Woźniak L., Biernat W. Wyd.Akad.Med.Łódź, Łódź 2001:91;
7. Sugarbaker P.: Cytoreductive surgery and intraperitoneal chemotherapy with peritoneal spread of cystadenocarcinoma. Eur J Surg 1991;561(suppl):75-82;
8. Kopacz A., Jastrzębski T., Paprocka-Lipińska A., Świerblewski M., Rogowski W., Warężak C.: Dootrzewnowa chemioterapia perfuzyjna w hipertermii (DCPH) w przypadku przerzutów raka jelita grubego do otrzewnej. Nowotwory 1999;49:330-333;
9. Kopacz A., Jastrzębski T., Świerblewski M.: Dwa pierwsze przypadki leczenia przerzutów do otrzewnej raka jelita grubego i raka zoładka za pomocą dootrzewnowej chemioterapii perfuzyjnej w hipertermii. Pol. Przegl. Chir. 2000;72:370-373;
10. Ronnett B., Zan C., Kurman R., Kurman J., Kass E., Sugarbaker P., Shmookler B.: Disseminated peritoneal adenomucinosis and peritoneal mucinous carcinomatosis. A clinicopathologic analysis of 109 cases with emphasis on distinguishing pathologic features, site of origin, prognosis, and relationship to “pseudomyxoma peritonei”. Am J Surg Pathol 1995;19:1390-1408;
11. Baratti D., Kusamura S., Nonaka D., Langer M., Andreola S., Favro M., Gavazzi C., Laterza B., Deraco M.: Pseudomyxoma peritonei: clinical pathological and biological prognostic factors in patients treated with cytoreductive surgery and hyperthermic intraperitoneal chemotherapy (HIPEC). Ann Surg Oncol 2008;15:526-534;
12. Sugarbaker P.: Cytoreductive burgery and peri-operative intraperitoneal chemotherapy as a curative approach to pseudomyxoma peritonei syndrome. Eur J Surg Oncol 2001;27:239-243;
13. Stephens A., Alderman R., Chang D., Edwards G., Esquivel J., Sebbag G., Stevens M., Sugarbaker P.: Morbidity and mortality analysis of 200 treatments with cytoreductive surgery and hyperthermic intraoperative intraperitoneal chemotherapy using the coliseum technique. Ann Surg Oncol 1999;6:790-796;
14. Samel S., Singal A., Becker H., Post S.: Problems with intraoperative hyperthermic peritoneal chemotherapy for advanced gastric cancer.Eur J Surg Oncol 2000;26:222-226;
15. Elias D., Gilly F., Qenet F., Bereder J., Sideris L., Mansvelt B., Lorimier G., Glehen O.: Pseudomyxoma peritonei: a French multicentric study of 301 patients treated with cytoreductive surgery and intraperitoneal chemotherapy. Eur J Surg Oncol 2010;36:456-462;